“Sterk zijn. Sterk blijven. Ik probeer het. Om ervoor te zorgen dat ik mezelf red. In een tijd die stilstaat. Maar voor de ander doorgaat.” Deze tekst komt uit een gedicht dat ik schreef toen ik mezelf opgesloten voelde. Opgesloten in mijn negatieve gedachten en verdriet. Het voelde als de rode draad in mijn leven: ongeluk. Maar nu, steeds wanneer ik een moment in stilte voor mezelf neem, zie ik een groot stuk land midden in de natuur voor me waar ik met een grote lach op mijn gezicht overheen huppel en voel ik de vrijheid waar ik naar verlang. Nu is dit beeld de rode draad in mijn leven. Ik heb de rust in mezelf terug gevonden. Hier is veel aan voorafgegaan, maar tijdens de 'Next Step’ retreat viel alles van de afgelopen jaren op zijn plek.
Ik voel me verlicht. En met een diepe buiging die ik tijdens mijn sessie van deze retreat naar mijn ouders maakte voor het feit dat zij mij dit leven gaven, voel ik dat ik nu echt klaar ben om mijn eigen pad te bewandelen. Ik heb een doel, maar de weg ernaartoe is nog belangrijker. En het zal niet zonder slag of stoot gaan, maar ik voel mijn innerlijke kracht en het engeltje op mijn schouder dat zegt: “Ga ervoor”. Ik start de auto en ik rijd met tranen vol dankbaarheid terug naar huis na een intens weekend. Een prachtig weekend. Met prachtige mensen. Ik zet de radio aan en één van de eerste nummers die ik hoor is het nummer ‘Love to go’ van Lost Frequencies. Hetzelfde nummer dat ook in een pauze werd gedraaid tijdens de ‘Next Step’ retreat. Een nummer waar we, tussen de heftige en beladen sessies/opstellingen door, met elkaar even heerlijk op dansten. Dat ik dit nummer op de terugreis meteen hoorde kon geen toeval zijn. Bij thuiskomst ging ik de songtekst daarom nog eens goed tot me nemen. En tot mijn grote verbazing sloeg de tekst volledig op dat wat ik tijdens mijn sessie/opstelling van deze retreat doormaakte. Wat ik doormaakte wil ik delen met je in mijn blog. De volgende zinnen komen terug in het nummer:
I can feel you on my skin. I go - In this direction I’m sorry that yours is different
And it’s tearing me up within I can’t keep moving back and forth
I go my way, you go yours ... I’ll take our love to go ‘Cause everywhere I go
You’ll be my home I’ll take our love to go
No matter where I go
You’ll be my home
Later in deze blog zul je begrijpen waarom dit nummer voor mij nu een waardevolle lading heeft gekregen. Ik neem je graag mee in het mooie avontuur van de ‘Next Step’ retreat, georganiseerd door FIT body & mind. Een retreat waar systemisch werk en daarmee familieopstellingen centraal staan en waarbij Peter Asscheman (Peter), TA/NLP/Systemisch Werk Therapeut, zichtbaar maakt wat er onbewust in de onderlaag speelt. Waar je op een dieper niveau gaat zien wat je tegenhoudt en waar je inzichten aangereikt krijgt die stevig verankeren in je lijf en leven. Om je een volledig beeld te kunnen geven over wat de retreat voor mij betekend heeft, deel ik eerst een stukje achtergrond uit mijn leven met je. Dit is ook wat Peter vroeg als huiswerk vooraf.
Belangrijke sleutelbelevenissen uit mijn leven Toen ik zeventien jaar was zag ik voor mijn neus mijn allerbeste vriendinnetje Ellen verongelukken nadat wij een avondje gefeest hadden samen met twee vrienden. Deze twee lieve vrienden wilden ons veilig thuis brengen. Toen wij ’s nachts op onze fietsen terug naar huis reden sloeg Ellens noodlot toe. Terwijl we overstaken (Ellen fietste voorop) werd Ellen vol geraakt door een auto die met een hele hoge snelheid aan kwam rijden. Een aantal meters verder belandde zij op de grond. De dader reed door. Ik was in shock. Mijn hele lijf stond op slot. De wereld draaide. Alles was even doodstil. En een minuut later schreeuwde ik alles bij elkaar. Ik bleef kijken richting Ellen, maar ik durfde er niet naartoe. Een onbekende taxichauffeur die ter plaatse kwam rende naar mij en ik vloog hem in de armen. Dit kon niet waar zijn. Het enige wat ik kon schreeuwen was: “Nee, ze is toch niet dood?!” Een aantal minuten later zat ik ineens in een politiebusje. Ik keek uit het raam vanuit het busje en zag dat er een witte doek over Ellen was gelegd. Toen kwam het besef dat ik niet wilde geloven: Ellen is er niet meer. De avond voor haar overlijden dansten we nog vrolijk in de kroeg. We hebben in die vrolijkheid en feeststemming wel tien keer tegen elkaar gezegd dat we van elkaar houden. Vandaag de dag denk ik nog iedere dag aan haar. Alles wat ik in mijn leven doe, doe ik met Ellen in mijn achterhoofd. Ellen heeft mij diep geraakt. Deze woorden, dat Ellen mij diep heeft geraakt, bracht Peter, mij ook tijdens mijn sessie die ik als heel intens heb beleefd. Terwijl ik op dat moment lijnrecht tegenover mijn verlangen stond voelde ik direct heel erg de aanwezigheid van Ellen. Om deze reden werd ook een stand-in ingezet voor Ellen. Een stand-in is een plaatsvervanger voor de persoon waarover het gaat. In sommige opstellingen, zoals bij die van mij, wordt ook een persoon ingezet voor een bepaald verlangen. Op basis van gevoel koos ik tijdens de sessie zelf de personen uit. Op mijn inmiddels bijna 28-jarige leeftijd draag ik al een flinke rugzak met mij mee. De gebeurtenis van Ellen heeft ertoe geleid dat ik een tijd mezelf niet was. Thuis ging het hierdoor ook steeds minder goed. Hoewel ik het heel goed met mijn moeder kan vinden en zij altijd alles heeft gegeven voor mij, was thuis al lang niet mijn favoriete plek om te zijn. Mijn ouders zijn toen ik zeven jaar was gescheiden en dat ging niet op een hele fijne manier. De jaren daaropvolgend creëerde ik een overtuiging dat ik niet goed genoeg was. Dit beeld werd versterkt door bepaalde uitingen die mijn stiefvader deed. Mijn eigen vader was een lange tijd uit beeld. En dat vond ik heel moeilijk. Ik herinner mezelf voor mijn zeventiende hierdoor ook al als een emotioneel en onzeker meisje dat zichzelf liever opsloot in haar kamer en niet graag aanwezig wilde zijn. De gebeurtenis van Ellen heeft dit tijdelijk versterkt en dit maakte dat ik al op jonge leeftijd mijn ouderlijk huis verliet. Na mijn zeventiende hebben verschillende andere heftige gebeurtenissen omtrent de dood en het ernstige bedrijfsongeval dat mijn vriend in 2018 overkwam ertoe geleid dat ik in het hier en nu wil leven. Ik wil waarderen wat ik heb. Ik wil tevreden zijn met wat ik heb. Maar ik wil ook leven hoe ik wil leven. Mijn doel achterna, vanuit mijn verlangen. Dit alles vanuit het besef dat het leven zomaar anders of zelfs helemaal voorbij kan zijn.
Ik leef mijn verlangen “C’est la vie” is mijn levensmotto. Deze zin zeg ik vaak tegen mezelf. In goede én in slechte tijden. De zin leert mij om extra te genieten tijdens mooie momenten en in slechte tijden leert de zin mij om te accepteren dat het is zoals het is. Deze mindset creëren was een heel (moeilijk) proces. Vanaf toen ik 26 jaar was, twee jaar geleden dus, ben ik persoonlijke ontwikkeling heel belangrijk gaan vinden. Mijn allereerste retreat bij Fit Body & Mind speelde hier een belangrijke rol in. Ik besloot deel te nemen aan deze retreat omdat ik in een burn-out verkeerde. Een burn-out is heftig, maar ik zag het ook meteen als een kans om te ontdekken wie ik, in al dat opgestapelde verdriet, nou eigenlijk ben. En wat wil ik eigenlijk in dit leven? Wat is mijn doel? Allemaal vragen die continu door mij heen gingen. En zo kwam ik steeds een stapje dichter bij mijn verlangen, want langzaamaan leerde ik om meer naar mijn gevoel te luisteren. En het feit dat ik nu goed naar mijn gevoel kan luisteren, maakt dat ik steeds meer mijn verlangen leef. Mijn sessie tijdens de ‘Next Step’ retreat heeft mij letterlijk de volgende stap geboden om mijn verlangen met veel kracht en zelfvertrouwen te leven.
Mijn ervaring in de sessie/opstelling Na afloop van mijn sessie kreeg ik te horen van de andere deelnemers dat ze het zo bijzonder vonden om te zien hoe goed ik in contact met mezelf kon blijven. Zoals Peter ook zei: “Je leert om inwezig te zijn, in plaats van aanwezig”. Precies dat heb ik zo ervaren. Maar het mooie is dat dit niet per se zo hoeft te zijn. Iedere sessie/opstelling is weer anders. Iedere deelnemer heeft zijn/ haar eigen verhaal. En iedere persoon reageert anders. En wat er ook gebeurt, alles is oké. Tijdens mijn opstelling maakte ik oogcontact met de personen die stonden voor mijn verlangen en Ellen. Later werden, vanuit het systemisch werk, door Peter mijn ouders erbij gehaald. Ook met hen maakte ik oogcontact. Ik bedankte ze voor mijn leven en maakte in opdracht van Peter een diepe buiging richting hen. En tussendoor, steeds wanneer dat goed voelde voor mij, sloot ik automatisch mijn ogen en ging ik terug naar de kern binnenin mezelf, waardoor ik echt goed kon voelen en het in mezelf op kon nemen wat er allemaal gebeurde. Dit droeg bij aan het acceptatieproces waar ik op dat moment in zat en het voelde zo bevrijdend. Doordat personen uit de groep ingezet werden voor belangrijke personen en het verlangen in mijn leven, gebeurde er op energetisch niveau iets heel bijzonders. Op vele vlakken tegelijk, - denk aan lichamelijk, emotioneel, mentaal, spiritueel én op alle vlakken waar we nog geen weet van hebben -, werd door Peter begeleiding geboden waardoor dit direct effect had op mijn bewustzijn, maar ook mijn onderbewustzijn. Dit zorgde naast acceptatie ook voor inzicht, verwerking, ontspanning, beweging en verandering. Wat ik bijzonder vond is dat je eigenlijk nauwelijks hoeft te praten over pijn en trauma. Hoewel ik geen moeite heb met praten over mijn pijn, kan ik me voorstellen dat dit voor mensen die daar wel moeite mee hebben een groot voordeel is. Dat wat er in zo’n korte tijd in een sessie/opstelling gebeurt is magisch mooi. En daarnaast heb je het voorrecht om ook deel uit te mogen maken van de processen van de andere deelnemers. Je observeert namelijk continu hoe de sessies bij de anderen verlopen die voor waardevolle inzichten kunnen zorgen. En je kunt ook als stand-in worden gekozen voor een belangrijk persoon uit het leven van iemand anders, waardoor je ineens nog intenser deel uitmaakt van die observatie in de processen van anderen die je ook op jezelf kunt terugslaan. Zo heb ik bijvoorbeeld, toen ik als stand-in in de rol van slachtoffer werd gekozen in een persoonlijke situatie van iemand anders, geleerd om mezelf niet meer als slachtoffer van al mijn verdriet te zien. En dat voelt goed. Tot slot Terugkomend op mijn verlangen. Ik schreef in het begin van mijn blog al dat ik verlang naar vrijheid. En rust. Vrijheid in wat ik doe, maar vooral ook innerlijke vrijheid. Ik schreef ook dat ik dit verlangen nu met meer kracht en zelfvertrouwen leef. Zoals Peter zei: “Wie rust wil in het hoofd moet leren omgaan met de chaos in het lijf”. Dat is zeker wat ik heb gevoeld in mijn proces tijdens de sessie. Wat een geweldige en bijzondere ervaring. En ik vertrouw erop dat deze ervaring nog wel even doorsuddert in mij en dat ik hier nog heel veel uit ga halen, voor de rest van mijn leven. Met Ellen en haar mooie glimlach die ik vanaf de zijlijn mee zie kijken terwijl ik met vol vertrouwen en liefde mijn pad vanuit mijn verlangen richting mijn doel volg. ‘Cause everywhere I go, you’ll be my home.
Dank je wel Peter Asscheman, en natuurlijk ook dank aan Ingrid Westra, voor de fantastische bewustzijnsexpansie die ik dankzij jullie heb mogen doormaken.
En ik dank ook uit de grond van mijn hart Peter Benders, voor het mogelijk maken van deze fantastische retreat op een bijzondere plek.
Zonder de andere deelnemers was dit alles ook niet mogelijk, dus ook hen wil ik ontzettend bedanken.
En natuurlijk niet te vergeten ook heel veel dank aan Bert Lambrechts en zijn broertje die voor overheerlijke gezonde voeding hebben gezorgd. Ook dat was weer genieten.
Carmen van Heel schrijft op haar website C'est la Vie - geluk zit in de kleine dingen - over "Moestuinen en meer". Ze vond haar positiviteit en zichzelf (terug) in het kweken van eigen groenten, fruit en kruiden.
Ben je zelf ook toe aan een Next Step? Dat kan!
Van 29-31 oktober 2021 zal het programma 'Next Step - systemisch werk (familie opstellingen)' plaatsvinden in ons retraite & wellness centrum in Zeeland. Meer informatie over onze andere persoonlijke ontwikkelingstrainingen? Klik hier om meer te lezen